အမွတ္ ၅၄

ေပးဆပ္ျခင္းမမည္...ေရြးခ်ယ္ခ်က္တစ္ခုပါဆိုတဲ့...
မိန္းမတစ္ေယာက္ပါပဲ...
ဒါေပမယ့္... ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္လဲ...
အေ၀းကေန ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့တယ္....
မိခင္တစ္ေယာက္ပါပဲ...
ဒါေပမယ့္.... သားခ်စ္ေတြရဲ႕ ေလွ်ာက္ရာလမ္း...
အေ၀းကေန ေငးၾကည့္ခဲ့တယ္....
ေပ်ာ္ရာစံရာ အျဖာျဖာေတြၾကားကေဖာက္ထြက္...
ငူေငါင္ေငါင္ အမွတ္ ၅၄ ထဲ...
ေရဒီယိုအသာဖြင့္လို႔.... ယံုၾကည္ရာယံုၾကည္ျခင္းအတြက္
အေမွာင္ကေနပဲ တစ္ေယာက္ထဲ ထြန္းလင္းခဲ့တယ္...

အနည္းဆံုးေတာ့....
ကတိေတြအလကားေနမေပးတတ္ေပမယ့္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြတိုင္းအတြက္
အခ်ည္းႏွီးမျဖစ္ေစခဲ့ဘူး..
အနည္းဆံုးေတာ့....
အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ရပ္တည္မွဳေတြအတြက္...
ေကာ္ေဇာနီထက္... လက္ခုပ္သံေတြၾကား
သာယာမေနတတ္ခဲ့ဘူး....
အနည္းဆံုးေတာ့...
ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္...
ကိုယ့္အမ်ိဳးယဥ္ေက်းမွဳ မေမ့တတ္ခဲ့ဘူး.....
အနည္းဆံုးေတာ့.....
၀ါးလံုးေခါင္းထဲက ငါတို႔ေတြအတြက္...
အေယာင္ျပရံုသာေနတဲ့ လတစ္စင္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး...

ငါတို႔ႏိုင္ငံသမိုင္း...
ႏွစ္၂၀မရိုင္းခဲ့ဘူးဆိုရင္....
ဘယ္သူေျပာႏိုင္မလဲ....
ကမာၻ႔အျမန္ဆံုးက်ည္ဆန္ရထားေတြ...
လေပၚသြားေနတဲ့ ငါတို႔သူရဲေကာင္းေတြမရွိႏိုင္ဘူးလို႔.....
ဘယ္သူျငင္းႏိုင္မလဲ....
ျမန္မာျပည္ကဘဲြ႔ရေတြ
Oxford,Harvardေက်ာင္းဆင္းေတြထက္သာတယ္ဆိုတာ....

ငါတို႔ႏိုင္ငံသမိုင္း...
ႏွစ္၂၀မရိုင္းခဲ့ဘူးဆိုရင္....
ခုေနခ်ိန္ခါ... ကိုယ့္အိမ္..ကိုယ့္ယာ...
ကိုယ့္မိတ္ေဆြ..ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳး... ကိုယ့္ဇာတိ...မခြဲမခြာ
ေငြအသျပာတခၽြင္ခၽြင္နဲ႔....
ေရာက္လာသူဧည့္ႏိုင္ငံသား...
ေခါင္းကိုအခါခါေခါက္.... အလုပ္တစ္ခုခန္႔ဖို႔အေရး...
PASSေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ျငင္း...
ငါလားဟဲ့ ျမန္မာျပည္သား.....
မလာစမ္းပါနဲ႔ ဧည့္သားေတြရဲ႕......
ကားေတြၾကပ္တယ္... ရထားေတြၾကပ္တယ္...
ေစ်းေတြတက္တယ္... မုန္းတယ္ေဟ့....လို႔
လမ္းဆံုကသာ ဟစ္တဲ့သူေတြၾကား
ျမင္ေယာင္မိပါရဲ႕....
မင္းေကာ ငါေကာ....သူတို႔ေတြေကာေပါ့..........